Kalbimi Ellerine Verdim

Bu ask var ya; acayip bir duygu vesselam. Insani kendinden aliyor. Bircok asiktan duydugumuz bir soz var; "kalbimi ellerine verdim". Sarkilarda bile gecer. Siradan bir soz gibi gozukse de, aslinda cok iddialidir. Soz de cok iddialidir, eylem de...

Bir ara bir reklam vardi, slogani $oyleydi; "agzi olan konusuyor". Agzi olan konusuyor ya, bu sozu de aklina gelen kullaniyor. Ama insan bir soz sarfediyorsa, o sozun hakkini vermelidir diye dusunuyorum.

Sozun hakki, o sozun, arkasinda durularak ve gerekleri yapilarak verilir. Delikanli isidir. Herkes beceremez bunu, babayigitlere mahsustur sozun hakkini vermek.

Tabii her soz gibi, bunun da bir hakki vardir. Bir insan, kalbini, sevgilisinin (ya da sevdiginin) ellerine biraktiysa, a$kindaki butun selahiyeti de (yetkiyi) sevdigine vermistir. Onun artik bir dahli kalmamistir o iliskide. Sevgili ne derse, o olacaktir. Sozun sahibinin, sikayet etme hakki da yoktur. O kalp de onun degildir artik, sevdiginindir.

Cok zor degil mi yapmak? Dedim ya; babayigit isidir. Herkes yapamaz. yapabileceksen dersin, yapamayacaksan susarsin. Zaten yeri geldiginde, susmak da babayigitliktir.