Haydi vakit daraldı
Geldi Şems-i Tebrizi, Konya vilayetine.
Mevlana onu görüp, aşık oldu kendine.
İkisi, bir odaya kapanarak büsbütün,
Sohbet ederlerdi hep, devamlı gece ve gün.
Diğer talebeleri ve sair sevenleri,
Ve şehrin ilim ehli bir kısım âlimleri,
Mevlana hazretleri bizi bıraktı diye,
Konya’yı terk ederek, gittiler Denizli'ye.
Sultan Alaaddin de, işitince bu hali,
Onların gitmesine, içerledi bir hayli.
Sadreddin Konevi’nin, büyük zat olduğunu,
Bildiğinden, yanına çağırdı hemen onu.
Dedi: (Bu gün Cumadır, ama bazı âlimler,
Konya'yı terk ederek, Denizli'ye gittiler.
Onların olmaması, bu Cuma namazında,
Şanımıza noksanlık getirir esasında.
Şahsen çok içerledim böyle gitmelerine.
Bir çare arıyorum, geri gelmelerine.
Senden ricam şudur ki, Denizli'ye gidesin.
Onları toparlayıp, Konya'ya getiresin.)
Sadreddin-i Konevi, ona (Peki) diyerek,
Yöneldi Denizli'ye, katırına binerek.
Cumaya bekliyordu, Sultan o âlimleri.
Yerine gelmeliydi elbette ki bu emri.
Sadreddin-i Konevi, Allah'ın izni ile,
Bir anda vasıl oldu, Konya'dan Denizli'ye.
Arayıp buldu hemen, o din âlimlerini.
Tebliğ etti onlara, Sultan’ın bu emrini.
Dedi: (Arzu eder ki, şu anda Sultanımız,
Bu Cuma namazında, Konya'da olasınız.
Sakın Sultan emrine etmeyiniz itiraz.
Derhal hazırlanın da gidelim, vakit çok az.)
Dönmek istemediler velakin onlar geri.
Çeşitli bahaneler sürdüler hep ileri.
Dediler ki: (Dönmeyi, istesek de şimdi biz,
Cuma vakti, Konya'ya imkansız yetişmemiz.
Zira üç günlük yol var, Konya'ya Denizli'den.
Halbuki Cuma vakti, çok yaklaştı şimdiden.)
Buyurdu ki: (Siz buna peki deyin bir kere.
Hak teâlâ, elbette kadirdir her şeylere.)
O âlimler, bu söze eylediler çok hayret.
(Peki olur) dediler kendisine nihayet.
Bir tereddüt içinde binip hayvanlarına,
Denizli'den, düştüler Konya'nın yollarına.
Lakin henüz gitmeden, bir iki konak bile,
Gördüler ki, Konya'ya vasıl olmuş kafile.
Hatta Cuma ezanı okunmamıştı o an.
Padişah da sevinip, çok memnun oldu bundan.
O âlimler görünce, bu harikuladeyi,
Daha iyi bildiler, Sadreddin Konevi’yi.
Geldi Şems-i Tebrizi, Konya vilayetine.
Mevlana onu görüp, aşık oldu kendine.
İkisi, bir odaya kapanarak büsbütün,
Sohbet ederlerdi hep, devamlı gece ve gün.
Diğer talebeleri ve sair sevenleri,
Ve şehrin ilim ehli bir kısım âlimleri,
Mevlana hazretleri bizi bıraktı diye,
Konya’yı terk ederek, gittiler Denizli'ye.
Sultan Alaaddin de, işitince bu hali,
Onların gitmesine, içerledi bir hayli.
Sadreddin Konevi’nin, büyük zat olduğunu,
Bildiğinden, yanına çağırdı hemen onu.
Dedi: (Bu gün Cumadır, ama bazı âlimler,
Konya'yı terk ederek, Denizli'ye gittiler.
Onların olmaması, bu Cuma namazında,
Şanımıza noksanlık getirir esasında.
Şahsen çok içerledim böyle gitmelerine.
Bir çare arıyorum, geri gelmelerine.
Senden ricam şudur ki, Denizli'ye gidesin.
Onları toparlayıp, Konya'ya getiresin.)
Sadreddin-i Konevi, ona (Peki) diyerek,
Yöneldi Denizli'ye, katırına binerek.
Cumaya bekliyordu, Sultan o âlimleri.
Yerine gelmeliydi elbette ki bu emri.
Sadreddin-i Konevi, Allah'ın izni ile,
Bir anda vasıl oldu, Konya'dan Denizli'ye.
Arayıp buldu hemen, o din âlimlerini.
Tebliğ etti onlara, Sultan’ın bu emrini.
Dedi: (Arzu eder ki, şu anda Sultanımız,
Bu Cuma namazında, Konya'da olasınız.
Sakın Sultan emrine etmeyiniz itiraz.
Derhal hazırlanın da gidelim, vakit çok az.)
Dönmek istemediler velakin onlar geri.
Çeşitli bahaneler sürdüler hep ileri.
Dediler ki: (Dönmeyi, istesek de şimdi biz,
Cuma vakti, Konya'ya imkansız yetişmemiz.
Zira üç günlük yol var, Konya'ya Denizli'den.
Halbuki Cuma vakti, çok yaklaştı şimdiden.)
Buyurdu ki: (Siz buna peki deyin bir kere.
Hak teâlâ, elbette kadirdir her şeylere.)
O âlimler, bu söze eylediler çok hayret.
(Peki olur) dediler kendisine nihayet.
Bir tereddüt içinde binip hayvanlarına,
Denizli'den, düştüler Konya'nın yollarına.
Lakin henüz gitmeden, bir iki konak bile,
Gördüler ki, Konya'ya vasıl olmuş kafile.
Hatta Cuma ezanı okunmamıştı o an.
Padişah da sevinip, çok memnun oldu bundan.
O âlimler görünce, bu harikuladeyi,
Daha iyi bildiler, Sadreddin Konevi’yi.
Abdüllatif Uyan
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlariniz icin tesekkurler...